“Intern heeft iedereen een tandje bijgestoken voor mij”
50 jaar SKP betekent veel lief, maar ook af en toe wat leed delen. Voor Pascale, verantwoordelijke voor boekhouding en HR, werd dat laatste helaas plotsklaps werkelijkheid. Maar op zulke momenten komt het familiale karakter bij ons extra bovendrijven.
“17 jaar geleden stapte ik voor het eerst bij SKP binnen als accountant. Ondanks dat we in een sector werken vol harde materialen, kwam ik binnen in een omgeving vol zachte mensen. Veel mensen hebben het over een familiale sfeer op de werkvloer, maar ik mag van geluk gespreken dat ik dat gevoel hier iedere dag ten volle mag beleven.”
Al moest Pascale dit helaas ook ondervinden door een erg onfortuinlijke gebeurtenis. “Iets meer dan acht jaar geleden werd ik plots wakker met volledig gehoorverlies langs één zijde. Ik moest meteen richting het ziekenhuis en uiteindelijk zelfs in een druktank plaatsnemen.”
“Het was een beangstigende periode, maar net op dat moment stonden mijn collega’s voor me klaar. Iedereen stak een tandje bij om mijn werk mee op te volgen tijdens mijn vele ziekenhuisbezoekjes, zodat ik erna probleemloos weer kon inpikken. Een familie zou dat ook doen.”
“Die dankbaarheid probeer ik nog elke dag maximaal te tonen. Dat ik vanuit mijn HR-rol leuke activiteiten mag organiseren voor mijn collega’s, helpt hier wel bij (lacht). Mijn favoriete moment samen? Te veel om op te noemen! Van gezellige barbecues en etentjes in de buurt tot tripjes naar Rock Werchter en zelfs Zweden, ik blik samen met iedereen bij SKP ongetwijfeld terug op vele mooie momenten.”
“En toen zaten we plots door de muur van een gevangeniscel”
Afgelopen oktober vierde collega Guy zijn dertigste werkverjaardag bij SKP. Een man die quasi alle afdelingen van ons familiebedrijf van heel dichtbij heeft meegemaakt en zo misschien wel onbedoeld de officieuze titel van “problem solver” opgespeld kreeg. Met andere woorden, een man van vele ervaringen (en dus ook anekdotes)!
Oorspronkelijk wilden ze Guy als verkoper inschakelen, maar dat weigerde hij resoluut. “Ik wilde iets doen met mijn handen. Ik begon als technieker en na een half jaar mocht ik het proberen als magazijnchef in combinatie met een buitenjob als storingstechnieker.”
“Een aantal jaren later heb ik me toch laten vangen (lacht). Of ik de bestaande catalogus niet onder handen wilde nemen en een nieuwe reclamefolder wilde maken. Dat nam ik er allemaal buiten de uren bij, en dat twaalf jaar lang. Gewoon omdat ik het zo graag deed.”
Op de werkvloer kennen we Guy als de man van de “practical jokes” - ooit deed hij zich voor als radiopresentator en liet hij een klant geloven dat hij een gratis koelkast had gewonnen – maar evenzeer als een ongeëvenaarde oplosser van problemen.
“Mijn meest levendige herinneringen? In 2000 kwam een reusachtige bestelling voor een van onze klanten onze richting uit. Vijf vrachtwagens reden naar ons toe vanuit alle windstreken, tot de nok gevuld met loodzware materialen. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat waren we in de weer met het uitladen, sorteren, herverpakken en uiteindelijk het uitsturen van de goederen naar de site van de klant.”
“En dan was er nog ons geweldig avontuur in een gevangenis in Vlaanderen (lacht). Omdat er regelmatig een gevangene bleek te ontsnappen – zelfs via helikopters – was het gevangenisbestuur, maar ook de politiek begrijpelijk in alle staten om een snelle oplossing te vinden voor hun probleem. Via de pers vernamen we dat er een partij was aangesteld voor de oplossing en dat bleken wij te zijn. En plots moest het heel snel gaan, want er was opnieuw een ontsnappingspoging verijdeld.”
“We stelden voor om zware staalkabels te overspannen op een in de grond verankerd palennetwerk. Een deel van die kabels moest echter ook in een aantal muren verankerd worden. De directie verzekerde ons dat de muren dik en sterk genoeg zouden zijn. Al snel bleek dat dit niet het geval was, want bij het boren zaten we quasi meteen door de muur heen en zagen we plots een gedetineerde naar ons zwaaien. Hij moest voor een tijdje een ander verblijf zoeken (lacht). Uiteindelijk is alles snel goedgekomen – in een recordtempo van drie weken zelfs - en is er geen enkele ontsnappingspoging meer voorgevallen.”